Oldum olası uzun vadeli sözler vermekten korkmuşumdur. Sözü vermek kolay tabi, peki ya sonrası ne olacak diye düşünmek lazım ilk başta. Bunu düşünen var mı gerçekten? Etraftan duyuyorum ya da internette gezinirken hep denk geliyorum insanlar uzun vadeli sözler vermekten hiç korkmuyorlar. Söylemesi kadar kolay sanıyorlar o sözleri yerine getirmeyi.
‘Seni ölene kadar unutmayacağım, seni hep seveceğim, sonsuza dek yanında olacağım’… Bunları gerçekten yapabilecek misin? O kadar güveniyorsun yani kendine? Peki, öyle olsun zaman… Ama şunu da düşün ki hayat sürprizlerle dolu. Neyin garantisini verebilirsin? Ya unutursan onu, ya bir zamanlar onun için atan kalbini başkası kıpırdatırsa, ya hayat onu ya da seni başka yerlere sürüklerse? Ya o başkasına aşık olursa? O zaman ne olacak hiç düşündün mü? İnsan olarak en büyük zaaflarımızdan biri de bu bence. Söz vermek bu kadar kolay olmamalı. Söz verme; yap! Hep sana ait olacağım deme hep öyle ol, hep seni seveceğim deme hep sev, ama yeter ki söz verme, umut verme boş yere eğer yapamayacaksan. Eğer bu güç zaten varsa sende, yıllar sonra bir bakarsın ki beraber geçirdiğiniz zamanları yazarak günlükler bitirmişsiniz. Albümleriniz ne zaman çekildiğini bile hatırlamadığınız fotoğraflarınızla dolmuş, defalarca kavga etmişsiniz hatta bir süre görüşmemişsiniz bile ama sonunda hep barışmışsınız…
Boş sözler boş umutlar demektir, kimseye umut vermeyin, söz vermeyin. Söz mü? :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder